حلمى القتيل
جوايا حلم اتقتل
وآمال كتير بتموت
وكلام ف حلقى اتسجن
ولسان بداء السكوت
ولحد إمتى انتظر
على ناصية امبارح
فى حجرى هَمّ الزمن
وف صدرى مليون صوت
أنبش فى جرحى القديم
بضوافر الذكرى
والِف حلمى القتيل
وادحرجه لبكرة
واحفن دموع غربتى
وانا بين دراعاتك
يطوينى خوفى وأحس
بألف إيد برة
فاردة المخالب
لتار بايت وغِل قديم
عايزين ولادك فى دارهم
يبقم معازيم
ومص دم الضحايا
اللى اندفع لك مهر
أيام ما كنتى العروسة
وأنا لسه طفل يتيم
أنا دم أبويا اتفرشلك
فى الصحارى نجيل
ودا دم عمى اللى جالنا
فى هواكى قتيل
مغسول بُه توبك
فى ليلة الحنة م الأنجاس
وروحهم اتعلقت
ليلة الفرح قناديل
ما تواربى بير رحمتك
وسيبينا نملا الكاس
قفلاه فى عز احتياجنا
لفرفطة أنفاس
دول اللى شقُّوا
طريق السعى لرحابك
وملِّكوك عرشهم
وحكِّموك ع الناس
لو ضاق خناق رهبتك
من شدة الأحكام
عُقد الوداد ينفرط
والحبَّة تبقى بكام؟!
ويبلى توب التسامح
على جتة المظاليم
يتهتك الصبر م الصبر
اللى طال أعوام
على بابِك اللى اتقفل
كام ألف إيد بتدب
منهم غريمى اللى زاحم
فى الصفوف بيسب
وقبل بابِك
فتحتيله دراعاتك
وطردتى من رحمتك
ابنى اللى لسه بيشب
ساعتها شوقى اتعتر
فى الحاضر المدبوح
وشوفت دوس القدم
على خَدِّنا مسموح
ودموع بتنزف ندم
فى كل أركانك
تغسل دروب اتروت
بدمِّنا المسفوح
فشِيلت حلمى القتيل
كفِّنته ف أحضانى
بتاريخ طويل انكتب
على صفحة قلقانى
ومليت كفوفى بمرارة
وِدِّنا المبتور
برهان ليوم أكرهك
وأجهر بعصيانى.
